Η ιστορική αναφορά για τη Φθιώτιδα χάνεται στα βάθη των μύθων του πρώτου κατακλυσμού, του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, μυθικών γεναρχών του ελληνικού έθνους, των παιδιών τους, Έλληνα και Αμφικτύονα, του ημίθεου Ηρακλή που πέθανε στην κορυφή της Οίτης, του θεϊκού Σπερχειού, και των ηρώων της Αργοναυτικής και Τρωικής εκστρατείας.

H κοιλάδα του Σπερχειού ποταμού, σύμφωνα με την άποψη των γεωλόγων, κατοικήθηκε από μακρινές και πανάρχαιες εποχές. Σ΄αυτό συνέβαλαν οι άριστες κλιματολογικές συνθήκες και το εύφορο και πρόσφορο έδαφός της. Τόσο πλούσια ήταν αυτή η περιοχή, που ο μεν Ομηρος αποκαλεί τη Φθία “ερίβωλον” και “εριβώλακα”, ενώ ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς τη θεωρεί σαν το πιο γόνιμο και παραγωγικό μέρος της Ελλάδας. Αρχαιολογικές έρευνες, που έγιναν σε γειτονικές θέσεις της Λαμίας (Λιανοκλάδι, Φουρνοσπηλιά Οίτης, Μηλοράχη Φτέρης, Αμούρι, Σταυρός, Πλατάνια), έφεραν στο φως κατάλοιπα οικισμών της Μέσης και της Νεότερης Νεολιθικής Εποχής. Αυτό σημαίνει, πως η κοιλάδα του Σπερχειού κατοικήθηκε από την 5η π.Χ. χιλιετία τουλάχιστον, ενώ στα τέλη της 4^ης χιλιετηρίδας π.Χ κατακλύστηκε από πληθυσμούς, προελληνικά φύλα, που ονομαζόταν Κάρες, Λέλεγες, Πελασγοί, Δρύοπες, που κατοικούσαν στη Μικρά Ασία.