Ο Παρνασσός είναι το δεύτερο σημαντικότερο βουνό της χώρας (μετά τον Όλυμπο) τόσο από άποψη μυθολογίας και ιστορίας όσο και από άποψη φυσικού ενδιαφέροντος. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε το μαντείο των Δελφών – το σπουδαιότερο λατρευτικό κέντρο της αρχαιότητας και τον μύθο του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα. Και αν ο Όλυμπος ήταν η κοινή όλων των θεών κατοικία, εδώ ήταν το σπίτι του Απόλλωνα.

Ο Παρνασσός είναι το δεύτερο σημαντικότερο βουνό της χώρας (μετά τον Όλυμπο) τόσο από άποψη μυθολογίας και ιστορίας όσο και από άποψη φυσικού ενδιαφέροντος. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε το μαντείο των Δελφών – το σπουδαιότερο λατρευτικό κέντρο της αρχαιότητας και τον μύθο του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα. Και αν ο Όλυμπος ήταν η κοινή όλων των θεών κατοικία, εδώ ήταν το σπίτι του Απόλλωνα. Μόνο εδώ θα μπορούσε να ζει ο θεός του φωτός, στο βουνό που συνδυάζει την χάρη με την μεγαλοπρέπεια. Πού αλλού θα  περιφέρονταν οι μούσες και οι Κωρυκειάδες νύμφες;

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, του βουνό οφείλει το όνομά του στον ήρωα Παρνασσό, ο οποίος είχε κτίσει εδώ μια πόλη που καταστράφηκε από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Τότε οι κάτοικοι της πόλης ακολουθώντας τις κραυγές των λύκων οδηγήθηκαν ψηλότερα στο βουνό για να γλιτώσουν από τον κατακλυσμό, όπου έχτισαν μια νέα πόλη την οποία ονόμασαν Λυκώρεια, που σημαίνει κραυγές των λύκων. Το όνομα αυτό διασώζεται μέχρι και σήμερα ελαφρώς παραλλαγμένο, σαν Λιάκουρα, το δεύτερο όνομα του βουνού αλλά και της ψηλότερης κορφής του.

Ετυμολογικά, η λέξη Παρνασσός, υποστηρίζεται ότι προέρχεται από το προελληνικό υπόστρωμα, δηλαδή την γλώσσα που μιλούσαν οι Πελασγοί, και στων οποίων τα τοπωνύμια ήταν συχνή η κατάληξη -σσος. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ο Παρνασσός αποτελούσε τον προμαχώνα των ελληνικών φύλων της νότιας Ελλάδας, έναντι των επιδρομέων από τον βορρά, με κορυφαίο γεγονός τη Μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.Χ. κατά των Περσών. Το βουνό έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, αφού σε αυτό έλαβαν μέρος σπουδαίες μάχες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, με σπουδαιότερες τις μάχες της Αλαμάνας και της Γραβιάς.

Από το 1938, ο Παρνασσός αποτελεί εθνικό δρυμό της Ελλάδας, με τον πυρήνα του να καλύπτει 3.513 εκτάρια. Ολόκληρη η προστατευόμενη ζώνη έχει έκταση 36.000. Στην μεγαλύτερη διάρκεια του έτους, οι ψηλές κορυφές του (πάνω από 2200 μ.) καλύπτονται από χιόνι, ενώ οι πλαγιές του βουνού είναι δασώδεις, με πυκνή βλάστηση και με κύριο δέντρο το έλατο, αλλά και κέδρους (αρκεύθους), μαυρόπευκα, αγριοκορομηλιές. Επίσης υπάρχουν σπάνια ενδημικά φυτά που την άνοιξη μέχρι και τις αρχές του καλοκαιριού κατακλύζουν το βουνό φτάνοντας σε μεγάλα υψόμετρα.

Τα νερά του Παρνασσού, χάνονται στα υπόγεια δίκτυα των ασβεστολιθικών πετρωμάτων του και ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια κοντά στην Αράχωβα και τον Βοιωτικό Κηφισό, έτσι οι ορειβάτες πρέπει να έχουν ικανοποιητικά αποθέματα μαζί τους.

Έχοντας βαδίσει και παλαιότερα στις στράτες του βουνού, αποφασίσαμε να επαναλάβουμε την προ οκταετίας πορεία μας που περιδιαβαίνει μερικές από τις υψηλότερες κορφές. Στην αρχή του Μάη που το χιόνι είναι ακόμα άφθονο πάνω από τα 2000 μ. και ενώ τα χιονοδρομικά έχουν σταματήσει την λειτουργία τους δίνοντας ξανά την ηρεμία που αρμόζει στο θεϊκό βουνό.

Σημείο εκκίνησης το καταφύγιο Μ. Δέφνερ στο υψόμετρο των 1800 μ. και πρώτος στόχος μας ο Γεροντόβραχος (υψ. 2390 μ.) όπου φτάνουμε μετά από σκληρή ανάβαση διάρκειας 1.30’. Η θέα από εδώ είναι απίστευτη, αφού από την μια μεριά έχουμε τα νερά του Ευβοϊκού και από την άλλη του Κορινθιακού κόλπου.

Ακολουθεί μια από τις ομορφότερες πορείες που προσφέρει το βουνό, καθώς βρισκόμαστε σε χιονισμένο οροπέδιο, τριγυρισμένοι από πανύψηλες ολόλευκες κορυφές. Η καλή ποιότητα του χιονιού δεν εμποδίζει τον βηματισμό μας, μάλλον μας ευκολύνει αφού αποφεύγουμε το βραχώδες ασβεστολιθικό δίντάς μας συγχρόνως την χαρά του παιχνιδιού.
Δεύτερος στόχος μας ο Τσάρκος, μια απόκρημνη κορυφή με υψόμετρο 2415 μ. Σύντομη στάση για φωτογραφίες και από εκεί ξανά κατέβασμα για τον τελικό μας προορισμό, τη Λιάκουρα.

Μετά από συνολική πορεία 3.30’ είμαστε στην ψηλότερη κορυφή του Παρνασσού με την θέα προς τον κάμπο της Βοιωτίας. Εδώ, πάνω στο χιόνι θα ξεκουραστούμε για αρκετή ώρα πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής που θα είναι αρκετά συντομότερη αφού θα κατεβούμε στο χιονοδρομικό στην θέση «Κελάρια», περνώντας κάτω από τον θεόρατο Γεροντόβραχο, και όχι από πάνω του.

Είναι πλέον απόγευμα όταν ανεβαίνουμε στα αυτοκίνητά μας. Έχουμε μπροστά μας δυόμιση ώρες οδήγησης πριν φτάσουμε στη πόλη μας.

trikalasport.gr