Το χωριό μας ονομάζεται σήμερα Αμφίκλεια, όμως έχει διαβεί το μεγάλο του ταξίδι μέσα στην ιστορία, με πολλά ακόμη ονόματα: Οφιτεία, Αφίκαια, Αμφίκαια, Δαδί κ.ά. Για το σημερινό του όνομα, η ελεύθερη ερμηνεία είναι «Ενδοξη». Τίποτε ωστόσο, όταν κανείς τη γνωρίζει και τη περιδιαβαίνει δεν αποπνέει υπεροψία, γιατί η δόξα του χωριού είναι η επιβίωσή του: Η Αμφίκλεια, έχει καταστραφεί από όλες τις φυλές που πάτησαν τα Ελληνικά χώματα μέσα στους αιώνες, από την παλαιολιθική εποχή μέχρι τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο!
Η ιστορία του χωριού είναι μεγάλη, ενδιαφέρουσα και πολύ ζωντανή, τέτοια θα βρει όμως ο επισκέπτης και σήμερα την Αμφίκλεια: ζωντανή και γοητευτική, καθώς στον παλαιό οικισμό της, χτισμένο γύρω στα 1890, τα σπίτια είναι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους καλοσυντηρημένα στην παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική μορφή και κατοικημένα.
Εκτός από τα σπίτια, στην Αμφίκλεια έχουν επιβιώσει και οι παραδόσεις, όπως κανείς μπορεί να τις φανταστεί: Ανθισμένοι κήποι και περιβόλια περιποιημένα, ασπρισμένες αυλές, γεράνια στα παράθυρα, αμυγδαλιές, κισσοί στις μάντρες, κεντητά κουρτινάκια, μυρωδιά από ψωμί που ψήνεται, από ξύλο και κρασί και, κάθε βράδυ, η πλατεία γεμάτη κόσμο, πολύβουη και φωτεινή, τα καφενεία και τα ταβερνάκια, όλα γεμάτα.
Το χειμώνα, καμαρώνει χιονισμένη για κάμποσες εβδομάδες το χρόνο, με τις καμινάδες της να καπνίζουν από τα τζάκια και τις πολλές εκκλησιές της να καμπανίζουν τα Χριστούγεννα.
Τις Απόκριες θυμάται την αρχαία λατρεία του Διονύσου (το πιο φημισμένο μαντείο του, λειτουργούσε στις παρυφές του χωριού, μέχρι και το 200 μ.Χ.!), μασκαρεύεται γύρω από τεράστιες φωτιές στις πλατείες, πίνει και χορεύει με τον ήχο της πίπιζας ως το πρωί!
Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή της! Ντυμένη ανοιξιάτικα, νηστεύει τη Μεγάλη Εβδομάδα της με πένθιμες καμπάνες και περιφέρει τρεις κατανυκτικότατους νυχτερινούς επιταφίους. Ομως μετά την Ανάσταση, γίνεται πάλι ολόκληρη ένα γλέντι: Λάκκοι στα πέτρινα καλντερίμια, μουσικές από παντού, κεράσματα, χοροί και παραδοσιακό ψήσιμο μέσα στους δρόμους. Κανείς δεν φεύγει λυπημένος από τέτοια γιορτή!
Το καλοκαίρι μοχθεί στους κάμπους για τις καλλιέργειες και το φθινόπωρο γιορτάζει τον καρπό. Παραμένει ζωντανή όσο και παλιά, σοφή όσο και παιχνιδιάρα. Εξάλλου δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, ακουμπώντας στο ιερό βουνό του Απόλλωνα, μαγικά καταφέρνει να κρατάει κοντά της τους νέους της, αλλά και να γοητεύει τους επισκέπτες της!

Κυριακή Δεληγιώργη